Selamat sore!
08 April 2014 | Indonesië, Woloan Dua
Selamat sore!
Oftewel: goedemiddag! :) Het werd weer tijd voor een nieuw reisverslag.
Leuk nieuws: de teller met droge dagen staat sinds deze week niet meer op 0, maar op 3! Verder heeft het sinds we hier zijn elke dag geregend. Gelukkig is het wel gewoon lekker warm!
We zijn vorige week elke ochtend wel naar Sayap Kasih gegaan en in de middag aan het project gewerkt. We zijn in Tomohon op zoek gegaan naar een zwembadje. Maar daar vonden we er alleen een van 70 cm doorsnee en 1 meter hoog. Niet echt waar wij naar op zoek waren. Dus een mooi excuus voor een dagje Manado. Eristo (een van de studenten) ging met ons mee. We hebben heel de middag in Manado rondgelopen, maar konden nergens iets vinden. De moed zakte een beetje in de schoenen. Maar bij de laatste winkel hadden we succes. Niet precies wat we wilden, maar het was iets. Een zwembadje van volgens mij iets meer dan een meter doorsnee. Prima. Gelijk maar twee meegenomen.
Gisteren gingen we de eerste paar kinderen testen, zodat we over 7/8 weken weer kunnen testen om te zien of het effect heeft gehad. We vroegen aan Alfreds welke kinderen hij die dag zou zien, zodat wij die niet zouden onderzoeken. Maar hij gaf aan dat hij met ons mee wilde kijken, dus niemand zou behandelen. We hebben 5 kinderen getest en wilde naar het eten verder gaan. De kinderen gingen alleen eten en slapen, dus konden we niets meer.
Vandaag zijn we begonnen met het water. 4 van de 5 kinderen van gisteren hebben we in het water gezien. En het was echt een succes!!
We kwamen aan met de zwembadjes en gingen ze daar opblazen. De zuster en broeders kwamen het alleen gelijk overnemen. Haha ook goed. Toen we de badjes aan het vullen waren, zat één van de kindjes (Anita) al te kijken. Het was net of ze begreep wat er ging gebeuren en dat ze niet kon wachten om in het water te gaan. Nou, ze vond het echt geweldig! Normaal geeft zij geen kick, maar ze begon te huilen toen ze uit het water werd gehaald. In het water was ze heel erg beweeglijk, terwijl dat normaal niet zo is en ze lachte echt heel hard! De volgende was Aprilee: normaal een beetje huilerig, maar in het water uiteindelijk heel ontspannen. Farhan is een blind jongetje met spasmes in beide armen. In het water waren zijn armen helemaal ontspannen! En als laatste zagen we Septi. Als zij in een rolstoel zit en ze krijgt een bal wordt ze heel erg vrolijk. In het water had ze in het begin amper oog voor de bal. Ze vond het zo leuk in het water! Ze zat en voelde met haar handen verwonderd over de bodem van het badje. Het was echt heel leuk om te zien hoe positief de kinderen op het water reageren!
Ons doel was om meer interactie te ontwikkelen tussen de begeleiders en de kinderen. De begeleiders waren heel enthousiast en kwamen allemaal even kijken en meedoen. Ze gaven echt aandacht aan de kinderen!
Het was zo leuk: ik heb nu al zin in de volgende keer! :p
Zaterdag wilden we naar de top van de Mahawu gaan om de zonsopgang te bekijken. Dat is een van de 3 vulkanen hier om ons heen. We hadden het telefoonnummer van een buschauffeur gekregen voor als we een dagje weg wilde gaan. We belde hem en hij wilde ons graag wegbrengen. Om 4:00 zou hij ons ophalen. Lekker vroeg. Maar hij was mooi op tijd, niet op zijn Indonesisch! Na een half uurtje rijden waren we er. Het laatste stukje moesten we te voet doen. Trap op. We gingen uit van 15 minuten, maar na 5 minuten waren we er. Bovenop stond een uitkijkpost. Er stond best een frisse wind dus we bleven nog even zitten voor we erop klommen. Toen we zagen dat het wat lichter werd klommen we erop. Maar het was ontzettend mistig. Je kon echt helemaal niets zien! Hebben wij weer. Er was niets te zien van de zonsopkomst. Wel zag je een zwarte rand als je naar beneden keek: de krater. Je kan helemaal rond de krater lopen en naar beneden kijken. Dit hebben we niet gedaan, want je zag toch niets. Helaas. Dus we moeten nog maar een keertje terug gaan. De buschauffeur zei dat hij ons nog wel ergens anders heen wilde brengen, maar de stemming was wel een beetje weg. Dus we zijn maar terug gegaan en weer even lekker terug in bed gekropen.
De dag erna wilden we naar een Boeddhistische tempel gaan hier in de buurt. We hadden aan Eric gevraagd hoe we daar konden komen en hij had een mooie plattegrond voor ons getekend. We moesten eerst een busje nemen richting Tomohon en daar weer verder kijken. Hier heb je geen bushaltes waar je op de bus stapt. Maar je moet gewoon aan de straat staan en wachten tot er een busje voorbij komt. Door met je hand te wapperen weet ie dat je mee wilt. Het eerste busje zat vol, het tweede busje zat vol, het derde busje reed gewoon door terwijl die niet vol zat, de vierde reed door en stopte 50 meter verderop om anderen wel in te laten stappen en de vijfde zat ook niet vol, maar reed wel door. Iets waar je dus echt chagrijnig van kan worden!! We hebben 3 kwartier gewacht en hebben toen de moed maar opgegeven. Ook dat wordt dus een andere keer opnieuw proberen.
We hebben nog wat rond gekeken voor wat we allemaal willen gaan doen en gaan zien, maar zijn tot de conclusie gekomen dat dat nog heel veel is! Jullie zullen dus nog wel van me horen!
Sampai Jumpa!
Oftewel: goedemiddag! :) Het werd weer tijd voor een nieuw reisverslag.
Leuk nieuws: de teller met droge dagen staat sinds deze week niet meer op 0, maar op 3! Verder heeft het sinds we hier zijn elke dag geregend. Gelukkig is het wel gewoon lekker warm!
We zijn vorige week elke ochtend wel naar Sayap Kasih gegaan en in de middag aan het project gewerkt. We zijn in Tomohon op zoek gegaan naar een zwembadje. Maar daar vonden we er alleen een van 70 cm doorsnee en 1 meter hoog. Niet echt waar wij naar op zoek waren. Dus een mooi excuus voor een dagje Manado. Eristo (een van de studenten) ging met ons mee. We hebben heel de middag in Manado rondgelopen, maar konden nergens iets vinden. De moed zakte een beetje in de schoenen. Maar bij de laatste winkel hadden we succes. Niet precies wat we wilden, maar het was iets. Een zwembadje van volgens mij iets meer dan een meter doorsnee. Prima. Gelijk maar twee meegenomen.
Gisteren gingen we de eerste paar kinderen testen, zodat we over 7/8 weken weer kunnen testen om te zien of het effect heeft gehad. We vroegen aan Alfreds welke kinderen hij die dag zou zien, zodat wij die niet zouden onderzoeken. Maar hij gaf aan dat hij met ons mee wilde kijken, dus niemand zou behandelen. We hebben 5 kinderen getest en wilde naar het eten verder gaan. De kinderen gingen alleen eten en slapen, dus konden we niets meer.
Vandaag zijn we begonnen met het water. 4 van de 5 kinderen van gisteren hebben we in het water gezien. En het was echt een succes!!
We kwamen aan met de zwembadjes en gingen ze daar opblazen. De zuster en broeders kwamen het alleen gelijk overnemen. Haha ook goed. Toen we de badjes aan het vullen waren, zat één van de kindjes (Anita) al te kijken. Het was net of ze begreep wat er ging gebeuren en dat ze niet kon wachten om in het water te gaan. Nou, ze vond het echt geweldig! Normaal geeft zij geen kick, maar ze begon te huilen toen ze uit het water werd gehaald. In het water was ze heel erg beweeglijk, terwijl dat normaal niet zo is en ze lachte echt heel hard! De volgende was Aprilee: normaal een beetje huilerig, maar in het water uiteindelijk heel ontspannen. Farhan is een blind jongetje met spasmes in beide armen. In het water waren zijn armen helemaal ontspannen! En als laatste zagen we Septi. Als zij in een rolstoel zit en ze krijgt een bal wordt ze heel erg vrolijk. In het water had ze in het begin amper oog voor de bal. Ze vond het zo leuk in het water! Ze zat en voelde met haar handen verwonderd over de bodem van het badje. Het was echt heel leuk om te zien hoe positief de kinderen op het water reageren!
Ons doel was om meer interactie te ontwikkelen tussen de begeleiders en de kinderen. De begeleiders waren heel enthousiast en kwamen allemaal even kijken en meedoen. Ze gaven echt aandacht aan de kinderen!
Het was zo leuk: ik heb nu al zin in de volgende keer! :p
Zaterdag wilden we naar de top van de Mahawu gaan om de zonsopgang te bekijken. Dat is een van de 3 vulkanen hier om ons heen. We hadden het telefoonnummer van een buschauffeur gekregen voor als we een dagje weg wilde gaan. We belde hem en hij wilde ons graag wegbrengen. Om 4:00 zou hij ons ophalen. Lekker vroeg. Maar hij was mooi op tijd, niet op zijn Indonesisch! Na een half uurtje rijden waren we er. Het laatste stukje moesten we te voet doen. Trap op. We gingen uit van 15 minuten, maar na 5 minuten waren we er. Bovenop stond een uitkijkpost. Er stond best een frisse wind dus we bleven nog even zitten voor we erop klommen. Toen we zagen dat het wat lichter werd klommen we erop. Maar het was ontzettend mistig. Je kon echt helemaal niets zien! Hebben wij weer. Er was niets te zien van de zonsopkomst. Wel zag je een zwarte rand als je naar beneden keek: de krater. Je kan helemaal rond de krater lopen en naar beneden kijken. Dit hebben we niet gedaan, want je zag toch niets. Helaas. Dus we moeten nog maar een keertje terug gaan. De buschauffeur zei dat hij ons nog wel ergens anders heen wilde brengen, maar de stemming was wel een beetje weg. Dus we zijn maar terug gegaan en weer even lekker terug in bed gekropen.
De dag erna wilden we naar een Boeddhistische tempel gaan hier in de buurt. We hadden aan Eric gevraagd hoe we daar konden komen en hij had een mooie plattegrond voor ons getekend. We moesten eerst een busje nemen richting Tomohon en daar weer verder kijken. Hier heb je geen bushaltes waar je op de bus stapt. Maar je moet gewoon aan de straat staan en wachten tot er een busje voorbij komt. Door met je hand te wapperen weet ie dat je mee wilt. Het eerste busje zat vol, het tweede busje zat vol, het derde busje reed gewoon door terwijl die niet vol zat, de vierde reed door en stopte 50 meter verderop om anderen wel in te laten stappen en de vijfde zat ook niet vol, maar reed wel door. Iets waar je dus echt chagrijnig van kan worden!! We hebben 3 kwartier gewacht en hebben toen de moed maar opgegeven. Ook dat wordt dus een andere keer opnieuw proberen.
We hebben nog wat rond gekeken voor wat we allemaal willen gaan doen en gaan zien, maar zijn tot de conclusie gekomen dat dat nog heel veel is! Jullie zullen dus nog wel van me horen!
Sampai Jumpa!
-
08 April 2014 - 12:51
Lies En Rob:
Siss!!! Wat superleuk om te lezen dat de zwembaden effect hebben op de Kids!!! Onwijs gaaf!! Uitbreiden zou ik zeggen!! En je tripje haha erg hè als je iets wilt maar t zit tegen!:( nog maar een x proberen dan!! Xxxxxxx van ons!!!! -
08 April 2014 - 13:32
Vader:
Selamat sore, dat is het bij ons nu. Mooi verslag weer Evy. Leuk dat de kinderen zo positief reageren op de badjes. :) en de begeleiders ook. Dat zal wel een blijvend ritueel worden.
Ik denk dat er nog meer dagen zullen komen om naar top van de Mahawu te gaan voor de zonsopgang.
Nog veel plezier en werk ze daar. Doe Nikky de groeten. Tot skypes.
XXXXXXXXXXXX vader
-
08 April 2014 - 13:55
Corry En Jos Willekes:
Hoi meissies
Weer een leuk verslag.
Fantastisch hoe dat gaat met de kindjes. je word helemaal blij. Nu maar hopen als jullie er niet meer zijn dat ze dit toch op zich nemen, want wat is er leuker dan vrolijke gezichtjes
Hier is het op het moment but weer, regen, koud enz. dit na een paar mooie weken
Op donderdag ben je jarig he Evy, alvast van harte, maak er een leuk feest van. jou kennende moet dat wel lukken Lekker met geroosterde slang, of schaap gebakken in eigen wol.
En nog een fijne tijd en succes met je kindjes
Tot je volgende blog
Groetjes Corry en Jos W. -
08 April 2014 - 18:27
Marlies En Henk:
Hey Eefke,
Wat een indrukken en cultuurervaringen. Super leuk om je reisverslagen te lezen. Toppie ...jullie project.
Mooi hé......om blije kindergezichtjes te zien. Je hebt zo weinig nodig ....een beetje water.
succes en geniet van alle indrukken. Wij blijven via Pieter goed op de hoogte hoe het met je gaat.
groetjes vanuit Rijsbergen,
Henk en Marlies en natuurlijk van onze Gerrit.
-
08 April 2014 - 19:03
Linda:
Hoi Evy,
Dat project van jullie is nu al een succes!
Het mooiste wat er is, om kinderen te zien genieten!
Dan geniet je toch zelf ook, he?
Daar mogen jullie trots op zijn!
Groetjes Linda -
08 April 2014 - 20:23
A.ny:
Leuk.om.net verhaal weer,te lezen. Als ik.terug ben van de bewonersvakantie lees ik. Nog eens goed bereik is hier niet zo goed. Xxxx mama -
09 April 2014 - 22:52
Marian En Johan:
Hoi Evy,
Wat een mooi verslag weer van jullie avonturen daar!
Fijn dat de kinderen kunnen genieten van het water, het lijkt zo simpel voor ons maar daar is waarschijnlijk allles anders.
Evy, het is vast ook tijd voor een feestje daar! Gefeliciteerd en een hele leuke dag met iedereeen daar!
Lieve groeten van ome Johan en tante Marian.
-
10 April 2014 - 19:40
Mary Ong ( Moeder Van Whitney):
Hoi Evy,
Vandaag (op jouw verjaardag) voor het eerst jouw blogs gelezen.
Natuurlijk nog gefeliciteerd, maar had al wel voor je gezongen! Ik hoop dat je trommelvliezen nog intact zijn... Hihi!
Het is hartstikke leuk om je verhalen te lezen ; is vanuit een ander perspectief!! Ik ben hartstikke blij, dat jullie het met z'n 3en goed kunnen vinden,anders zou het wel vervelend geweest zijn voor jullie allemaal!! Ik blijf je zeker volgen!!
Groetjes van ons -
11 April 2014 - 19:32
Anny:
He Evy. Wat een leuk verhaal. Fijn om te lezen dat het project toch aanslaat. Met weinig middelen toch wat kunnen bereiken is toch bijzonder.
Je bent nu al weer een tijdje weg. En we komen nu al snel die kant op.
Ga lekker genieten van de vrije tijd als je die hebt.En natuurlijk veel succes met je project he,Evy. Groetjes,aan Nikki en Withney. Tot slot we spreken elkaar via de,skype weer snel. Dikke kus mama Anny -
11 April 2014 - 23:32
Mark Buiks:
Hee Evy,
Leuk dat jullie zwembadjes hebben geregeld voor de kinderen,zo te lezen vonden ze het geweldig.
Jammer dat je de zonsopgang op de top van de Mahawu niet goed kon zien, zal vast heel mooi zijn.
Je zult wel een leuke verjaardag hebben gehad die je niet snel zal vergeten(geniet er van).
Hier gaat ook alles oke,
Gr Mark
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
