Cultuurshock
01 April 2014 | Indonesië, Woloan Dua
Hoihoi!
De afgelopen dagen heb ik weer zo veel meegemaakt dat het me wel tijd leek voor een nieuwe blog.
De dag na mijn vorige blog, zouden we in de ochtend naar Sayap Kasih gaan. Een kwartier voor de wekker werden we wakker gebeld door Alfreds (de fysio). Er was een kindje uit het tehuis overleden. Dat was even schrikken, maar we zijn er toch maar naartoe gegaan, omdat we wel benieuwd waren hoe daarmee omgegaan wordt. Er hing een hele vreemde sfeer in en rond het huis. Broeder Han zat buiten en ik vond het heel moeilijk om hem zo verdrietig te zien. We werden direct naar de kamer geleid waar ze lag. Dat zag er wel heel mooi uit. Broeder Han nodigde ons uit om die avond naar de gebedsdienst te komen en de dag erna naar de begrafenis. Ik was wel heel benieuwd hoe dat was. Wij kwamen aan en werden gelijk naar de eerste rij verwezen. Omdat wij gasten zijn, horen wij niet achterin te zitten. Best ongemakkelijk. Ondanks dat ik niet veel van de diensten snapte, maakte het wel een mooie indruk en was de sfeer goed te voelen. De moeder van Bella woonde in Jakarta en moest dus met het vliegtuig komen. Ze kwam pas een dag na het overlijden aan. Dat was dus de dag van de uitvaart. Die zou om 11.00 beginnen, maar de moeder was er nog niet. Toch maar begonnen. Uiteindelijk kwam ze om 12.00 binnen. Op de begrafenis van haar eigen kind!! Bella lag de hele dienst in een open kist en aan het einde werd die dichtgedaan. Vanaf dat moment heeft het de rest van de dag geregend. Een teken??
We hebben dat weekend gelukkig ook nog wel wat leuke dingen kunnen doen. We zouden zondag naar Manado gaan met een paar van de studenten van Akfis. Daar zouden we naar een waterval gaan, stappen, daar slapen en de dag erna shoppen. We kwamen bepakt en bezakt aan bij de bushalte om te ontdekken dat zij geen spullen bij hadden. Ze zeiden: we kijken straks wel wat we doen. 2 van de 3 studenten gingen met de motor en die zouden we daar ergens zien. Dat was nog moeilijker dan gedacht en nadat we ze gevonden hadden zei ze opeens dat ze ziek was. Ze ging een wc opzoeken met haar vriend en hebben daarna niets meer van ze gehoord. Het stappen en slapen ging dus niet door. Maar we hebben wel wat kunnen shoppen: oranje-inkopen voor koningsdag! We zijn nog even richting de zee gelopen: wat een uitzicht! Helaas konden we niet het water in omdat er niet echt een strand was en het een beetje regende. Een volgende keer dan maar. Op de weg naar huis maar wat Bintang gekocht, zodat we ’s avonds zelf een feestje kunnen bouwen op de slaapkamer.
We hebben dus ook een idee bedacht voor het project dat Nikki en ik gaan doen op Sayap Kasih. We gaan iets met hydrotherapie doen. Het plan is om een opblaasbaar zwembadje te kopen en te doneren aan SK, zodat we een oefenprogramma in het water voor de kinderen kunnen opstellen. We hadden het maandag besproken met broeder Han en hij vond het een prima idee. De kans is groot dat ze er niet mee door gaan zodra wij weg gaan, maar hij vond ons slagen belangrijker dan dat. Toen we het met de zuster wilde bespreken zei ze: als broeder Han het goed vindt, vind ik het ook goed. Prima dus! Vandaag ook met Alfreds besproken wat ons idee is en hij was er heel enthousiast over. Hij bood zelfs aan om ermee door te gaan als wij weg zijn. That’s the spirit!
Gisteren middag wilde we ergens wat gaan eten. We zagen een tentje dat er wel goed uitzag. Er lagen alleen wat vreemde dingen in de etalage. Maar wij dachten: we kunnen toch zelf kijken wat we bestellen. Vol goede moed naar binnen. Toen we gingen zitten werden er gelijk allemaal bordjes op tafel gezet. Het begon met rijst, komkommer en kip. Prima. Maar daarna kwamen er: koeienhersenen, koeienpoot, kippenlever en gebakken kippenlever. Nou nee bedankt. De serveerster zei dat mensen uit Nederland dat heerlijk vinden. Jaja, verkooppraatje mislukt. We hoefden alleen te betalen wat we aten. Niets dus. Toen zijn we maar naar de KFC geweest en lekkere frietjes gegeten haha.
Vandaag gingen we nadat we in Sayap Kasih waren geweest een les volgen op Akfis. We moesten overstappen op een andere bus bij de traditionele markt. We hadden nog tijd over, dus liepen daar een rondje over. Bahbah. Het begon met complete vissen. Nou die hadden we al vaker gezien, dus dat was niet zo vreemd. Toen we bij het vleesgedeelte kwamen, was het eerste wat we zagen liggen een afgehakte hondenpoot! Hier wordt dus gewoon hond gegeten. Die worden eerst doodgeslagen en daarna wordt er een vuurbrander ofzo op ze gehouden zodat ze helemaal verbranden. Er liggen op die markt dus allemaal pikzwarte honden. De bekjes allemaal open, zodat het net was of ze nog aan het schreeuwen waren. Daarnaast lagen er ratten en vleermuizen op een stokje. Yum...... Door midden gehakte slangen en varkens. Bahbah. Dus je kon wel raden hoe het daar rook. In ieder geval niet naar bloemetjes.
Nou, ik denk dat ik jullie voor nu weer even genoeg heb gechoqueerd met deze leuke cultuurverschillen. Bekom er maar even van en tot een volgende keer. Sampai Jumpa!
De afgelopen dagen heb ik weer zo veel meegemaakt dat het me wel tijd leek voor een nieuwe blog.
De dag na mijn vorige blog, zouden we in de ochtend naar Sayap Kasih gaan. Een kwartier voor de wekker werden we wakker gebeld door Alfreds (de fysio). Er was een kindje uit het tehuis overleden. Dat was even schrikken, maar we zijn er toch maar naartoe gegaan, omdat we wel benieuwd waren hoe daarmee omgegaan wordt. Er hing een hele vreemde sfeer in en rond het huis. Broeder Han zat buiten en ik vond het heel moeilijk om hem zo verdrietig te zien. We werden direct naar de kamer geleid waar ze lag. Dat zag er wel heel mooi uit. Broeder Han nodigde ons uit om die avond naar de gebedsdienst te komen en de dag erna naar de begrafenis. Ik was wel heel benieuwd hoe dat was. Wij kwamen aan en werden gelijk naar de eerste rij verwezen. Omdat wij gasten zijn, horen wij niet achterin te zitten. Best ongemakkelijk. Ondanks dat ik niet veel van de diensten snapte, maakte het wel een mooie indruk en was de sfeer goed te voelen. De moeder van Bella woonde in Jakarta en moest dus met het vliegtuig komen. Ze kwam pas een dag na het overlijden aan. Dat was dus de dag van de uitvaart. Die zou om 11.00 beginnen, maar de moeder was er nog niet. Toch maar begonnen. Uiteindelijk kwam ze om 12.00 binnen. Op de begrafenis van haar eigen kind!! Bella lag de hele dienst in een open kist en aan het einde werd die dichtgedaan. Vanaf dat moment heeft het de rest van de dag geregend. Een teken??
We hebben dat weekend gelukkig ook nog wel wat leuke dingen kunnen doen. We zouden zondag naar Manado gaan met een paar van de studenten van Akfis. Daar zouden we naar een waterval gaan, stappen, daar slapen en de dag erna shoppen. We kwamen bepakt en bezakt aan bij de bushalte om te ontdekken dat zij geen spullen bij hadden. Ze zeiden: we kijken straks wel wat we doen. 2 van de 3 studenten gingen met de motor en die zouden we daar ergens zien. Dat was nog moeilijker dan gedacht en nadat we ze gevonden hadden zei ze opeens dat ze ziek was. Ze ging een wc opzoeken met haar vriend en hebben daarna niets meer van ze gehoord. Het stappen en slapen ging dus niet door. Maar we hebben wel wat kunnen shoppen: oranje-inkopen voor koningsdag! We zijn nog even richting de zee gelopen: wat een uitzicht! Helaas konden we niet het water in omdat er niet echt een strand was en het een beetje regende. Een volgende keer dan maar. Op de weg naar huis maar wat Bintang gekocht, zodat we ’s avonds zelf een feestje kunnen bouwen op de slaapkamer.
We hebben dus ook een idee bedacht voor het project dat Nikki en ik gaan doen op Sayap Kasih. We gaan iets met hydrotherapie doen. Het plan is om een opblaasbaar zwembadje te kopen en te doneren aan SK, zodat we een oefenprogramma in het water voor de kinderen kunnen opstellen. We hadden het maandag besproken met broeder Han en hij vond het een prima idee. De kans is groot dat ze er niet mee door gaan zodra wij weg gaan, maar hij vond ons slagen belangrijker dan dat. Toen we het met de zuster wilde bespreken zei ze: als broeder Han het goed vindt, vind ik het ook goed. Prima dus! Vandaag ook met Alfreds besproken wat ons idee is en hij was er heel enthousiast over. Hij bood zelfs aan om ermee door te gaan als wij weg zijn. That’s the spirit!
Gisteren middag wilde we ergens wat gaan eten. We zagen een tentje dat er wel goed uitzag. Er lagen alleen wat vreemde dingen in de etalage. Maar wij dachten: we kunnen toch zelf kijken wat we bestellen. Vol goede moed naar binnen. Toen we gingen zitten werden er gelijk allemaal bordjes op tafel gezet. Het begon met rijst, komkommer en kip. Prima. Maar daarna kwamen er: koeienhersenen, koeienpoot, kippenlever en gebakken kippenlever. Nou nee bedankt. De serveerster zei dat mensen uit Nederland dat heerlijk vinden. Jaja, verkooppraatje mislukt. We hoefden alleen te betalen wat we aten. Niets dus. Toen zijn we maar naar de KFC geweest en lekkere frietjes gegeten haha.
Vandaag gingen we nadat we in Sayap Kasih waren geweest een les volgen op Akfis. We moesten overstappen op een andere bus bij de traditionele markt. We hadden nog tijd over, dus liepen daar een rondje over. Bahbah. Het begon met complete vissen. Nou die hadden we al vaker gezien, dus dat was niet zo vreemd. Toen we bij het vleesgedeelte kwamen, was het eerste wat we zagen liggen een afgehakte hondenpoot! Hier wordt dus gewoon hond gegeten. Die worden eerst doodgeslagen en daarna wordt er een vuurbrander ofzo op ze gehouden zodat ze helemaal verbranden. Er liggen op die markt dus allemaal pikzwarte honden. De bekjes allemaal open, zodat het net was of ze nog aan het schreeuwen waren. Daarnaast lagen er ratten en vleermuizen op een stokje. Yum...... Door midden gehakte slangen en varkens. Bahbah. Dus je kon wel raden hoe het daar rook. In ieder geval niet naar bloemetjes.
Nou, ik denk dat ik jullie voor nu weer even genoeg heb gechoqueerd met deze leuke cultuurverschillen. Bekom er maar even van en tot een volgende keer. Sampai Jumpa!
-
01 April 2014 - 12:45
Adrie:
Hallo evy.. je had die koeien hersens en poten kunnen proeven die krijg je misschien nooit meer te eten....wie weet wat er nog staat te wachten..succes... -
01 April 2014 - 13:09
Lies En Rob!!:
Siss!!!
Weer een mooi verhaaltje!! Ben benieuwd hoe jullie project gaat zijn!! Leuk idee idd!!
Enne volgende keer alles eten he!!;)
Xxxx van ons drietjes!!! -
01 April 2014 - 13:19
Jos En Corry :
Hoi Evy en Nkki
Echt een cultuurshock, maar het is wel goed om te weten hoe ze in andere landen daar mee omgaan.
Niets voor ons dus. De foto's zijn erg gaaf, maar wel eng.
Kan me voorstellen dat jullie honger wel vergaat met het zien van deze "overheerlijke spijzen"
gelukkig voor jullie dat er ergens toch nog wat redelijk normaal eten te vinden is, anders komen straks 2 uitgemergelde meisje terug in Etten e.o. aan.
Het is weer een mooi verhaal we zien uit naar jullie volgende blog
Groetjes en tot horens.
-
01 April 2014 - 17:21
Anny:
Nou ik zou zeggen smakelijk eten. Bij het zien van de foto vergaat je honger vanzelf.
Het overlijden van een van de kinderen is mijn inzien erg indrukwekkend. Een bijzondere ervaring. Zo zie maar,dat ieder land culturen bestaan waar,wij nog niet aan denken.
Je hebt overigens eenrum verhaal geschreven hoor. Mooi om.te lezen.
Ben benieuwd hoe het hydrobad ontvangen wordt en of er in werkelijkheid ook iets van.komt als jullie er niet meer zijn daar. Succes meisje en tot skypen of zo.Xxxx mama.
O.a. papa is nu ook een reactie aan het schrijven. Doeiii -
01 April 2014 - 17:21
Pa:
Hoi Evy,
Wel heftig met dat kindje en de begrafenis.
Ik denk dat het een mooi project zal worden op Sayap Kasih met hydrotherapie. dankbaar werk.Kun je gemakkelijk aan opblaasbare zwembadjes komen?
En dan dat eten. ja echt een cultuurshock. gelukkig kun je zelf ook nog iets klaar maken!!
We spreken elkaar snel weer.
Groetjes pa. XXX -
01 April 2014 - 19:29
Corrie B:
Hallo Evy,
Bedankt voor het verslag leuk om te lezen, horen wij oudjes ook hoe interessant het is om stage te lopen.
Maar het is voor jullie wel heftig met het overlijden van dat kindje.
maar dan komen er ook wel weer leuke dingen, inderdaad een cultuurschok.
Probeer maar te genieten.
Groetjes .Corrie B. -
01 April 2014 - 21:22
Marian Mathijssen:
Ha Evy,
Wat een avonturen beleef je daar allemaal!
Het is echt een heel andere cultuur waarin je terecht bent gekomen. En dan al die vreemde dieren die daar gegeten worden, wel jammer dat ze geen katten eten, dat zou ik dan weer wel toejuichen!
Zo' n project opzetten met beperkte middelen is echt een uitdaging, het zou fijn zijn als de kinderen er echt van kunnen genieten, maar dat zal best gaan lukken.
Evy , we blijven je volgen, het is echt leuk om je verslag steeds te lezen!
Heel veel groeten, ook van ome Johan, tante Marian. -
01 April 2014 - 21:46
Wil:
och Eefke wat maak je toch veel mee en zie en leer je veel.
Wij vinden het ook leuk om de foto,s te zien en te lezen wat je meemaakt.
Geniet van alles en succes met je project.
Wil en Jos -
02 April 2014 - 07:29
Naantje:
Haaaaa Eef!!
Je moet wel ièts van gek eten proeven hoor, aangezien je dat in Nederland niet krijgt.. Jammer dat het stapavondje niet door is gegaan maar gelukkig ben je er nog 2 maanden en 2 weken om dat in te halen!
Dikke kus voor jou en tot spreeks xx -
04 April 2014 - 19:44
Lieke En Marin:
Hoi Evy,
Wauw wat een verhaal weer. Het project klink goed, heel veel succes met de uitwerking, maar dat gaat jullie vast lukken.
Hondenpoten of koeienhersenen zou ik ook niet eten hoor, gatsie!! Gelukkig hebben ze de KFC haha.
Heel veel plezier, we kijken uit naar je volgende verhaal.
Xx Lieke en Marin -
05 April 2014 - 21:38
Ome Bert En Tante Carla En De Kids:
Hoi Evy,
Wat leuk al je belevenissen te lezen. Wat heb je al veel meegemaakt.
En dat marktje..
We wensen jullie veel succes met het opstarten van jullie project.
Wat fijn dat je de kans krijgt dit allemaal mee te maken. Geniet ervan..
We blijven je volgen.
Groetjes van
Ome Bert - tante Carla en de kids
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
