Druk Druk Druk
19 Mei 2014 | Indonesië, Woloan Dua
Weer eens tijd voor een update, want het is alweer een paar weken geleden. Waar te beginnen. Sayap Kasih?
Na het Bunaken weekend zijn we weer verder gegaan met de hydrotherapie. Of in ieder geval met het overdragen ervan. We hebben tegen Alfreds gezegd dat hij de therapie mag doen. Hij schrok er wel van en durfde eigenlijk niet. Maar na wat aandringen heeft hij het toch gedaan. Nikki en ik hebben alleen geholpen met het vasthouden van de hoofdjes van de kinderen.
Een week later hebben we het Alfreds samen met de tantes laten doen. Wij waren er nog wel bij voor feedback, maar hebben het helemaal aan hem overgelaten. De tantes vonden het heel leuk om te helpen en waren heel enthousiast. Ze stelde veel geïnteresseerde vragen over de therapie.
Weer een week later zijn we niet naar Sayap Kasih gegaan. We hebben Alfreds de opdracht gegeven om zelf alles te plannen en te regelen en dan zouden we het na die week komen evalueren.
Hij heeft samen met de tantes de therapie gedaan en vond het heel leuk. Dat is natuurlijk een goed teken, want dan heeft het meer kans van slagen als wij weer naar huis zijn!! :)
Verder met Akfis.
We hebben dat voor een groot deel afgesloten. Een presentatie gegeven aan de docenten met adviezen die uit de vergelijking met Avans zijn gekomen. Het was maar de vraag of iedereen het begreep want het Engels hier is echt slecht. Een aantal docenten kunnen het wel dus zij vertaalden regelmatig. Alle docenten waren heel enthousiast en begonnen gelijk te discussiëren over wat ze mogelijk zouden kunnen gaan doen om de kwaliteit van de academie te vergroten.
De studenten dragen hier allemaal uniform en tijdens de praktijklessen hebben ze een heel leuk shirt van de academie. We hadden gevraagd of we die konden kopen als souvenir voor onszelf. Maar als dank voor onze werkzaamheden hebben we allemaal een shirt gekregen. Echt heel leuk! En daarna moest iedereen natuurlijk met ons op de foto.
Verder zijn we nog heel hard aan het werk aan de verslagen die van beide projecten geschreven moeten worden. Het is zo jammer dat daar zo veel tijd in gaat zitten. Ik zou mijn tijd hier liever aan andere dingen besteden.
De stroom valt echter bijna elke dag uit. En dan is er ook geen internet. Dus kunnen we niet zo veel meer. In de ochtend schijnt de zon nog, maar in de middagen regent het elke dag :/ Dus in het zonnetje zitten zit er ook niet echt in helaas. Hopelijk is dat over twee weken in Bali anders!
Dat was ook nog even balen. Nikki en ik gaan 30 mei nog naar Zuid-Sulawesi en zouden dan 3 juni vanuit daar naar Bali gaan. Papa, mama en Pieter zouden dat precies net zo laat landen als wij: om 15.00. Tot wij een mail kregen dat de vlucht was verzet naar 22.00 en dus pas om 23.40 landen. Flink balen, maar zat helaas niets op. Toen kregen we van de week weer een mail: de vlucht was geannuleerd. Nog erger! Nu maar met een andere maatschappij geboekt en landen we een uur later dan de rest. Gelukkig!
4 mei werden we uitgenodigd voor een dag ‘refreshing and recreation’ met de studenten op kosten van Akfis. Lekker een dagje relaxen dachten wij. Tot we vlak voor vertrek de uitnodiging van die dag zagen die pa Leo had gekregen: ibadah. Dus een gebidsdienst. Jeej… Het was wel echt op een hele mooie plek, met een schitterend uitzicht. Voor de dienst lekker op het gras gelegen en iedereen wilde natuurlijk met ons op de foto. De dienst was echt saai en ik begreep er natuurlijk niets van.
Verder ben ik een keer heel boos geworden op Michel. De kleine van hier. Er zijn hier twee puppies. Een is er al even en de andere is nieuw. De nieuwe (Kokkie) is echt nog heel klein. De deur stond open en als je naar binnen wilt moet je een klein opstapje nemen. Kokkie stond met zijn voorpootjes op het opstapje en had net één van zijn achterpootjes opgetrokken toen die kleine de deur keihard dichtgooide. En wat een geniepige kop die ze erbij trok! Het geluid dat dat beestje maakte: zo zielig! Hij liep gelijk mank en ik heb dat kind flink uitgescholden. Ze begreep er gelukkig niets van maar ze merkte wel dat ik boos was. De omgang met beesten is zo anders hier. Als een van die honden niet luistert of naar binnen komt krijgt ie klappen met een zwarte pieten roe die ze hebben gemaakt. Honden in Nederland moeten maar geluk hebben dat ze daar geboren worden!
We zijn veel op en neer naar Manado gegaan de afgelopen weken. 10 mei om Whitney uit te zwaaien die naar Jakarta gaan, 11 mei om te shoppen, 12 mei om ons paspoort in te leveren, 16 mei om foto’s en vingerafdrukken te geven, 17 mei voor sightseeing en we moeten 21 mei weer om ons paspoort op te halen. Manado ligt niet om de hoek: het is ruim een uur rijden, dus de dagen waren gelijk half weg.
Het shoppen was niet echt geslaagd.
Het paspoort inleveren wel. Ja, die heb ik nu niet meer. In moeten leveren om het visum te verlengen. Die verloopt 21 mei. En dat kan niet anders dan je paspoort inleveren. Maar maken jullie je allemaal maar geen zorgen. Het komt goed! :p
16 mei dus foto’s laten maken. Ze lieten weten dat dat moest om het visum te verlengen. Ipv dat gelijk die eerste keer te doen. En we moesten vingerafdrukken geven. Ik kan hier dus niet meer de crimineel gaan uithangen helaas.
We kregen gisteren een telefoontje dat we hem 21 mei weer op kunnen halen.
Het sightseeing was een leuk dagje. De taxichauffeur die ons na het shoppen thuis had gebracht (Joe) kwam ons ophalen om ons de stad te laten zien. Hij had een hele planning opgeschreven in een schriftje. Wat een voorbereiding! We reden een andere weg naar Manado toe. Langs het strand. Na 5 minuten reed hij al bijna tegen een andere auto aan… Fijn. De eerste stop was bij de traditionele markt van Tanawanko. Vergelijkbaar met die van Tomohon, waar al die beestjes liggen. Maar Tanawanko ligt aan de zee dus daar is een groter visgedeelte. Daarna gaan we kijken bij een steengraf en pakt hij zijn voorbereiding erbij. Hij verteld van alles over dat graf en over Juliana en Beatrix die ook eens bij soortgelijke graven zijn geweest. De volgende stop is het strand. Ik hoop dat het strand in Bali mooier is, want hier is het vooral steen. Na een ijsje rijden we door om ergens te gaan eten. Ondertussen begint het te regenen. Na het eten wilde hij ons een waterval laten zien. We moesten eerst een hele steile slechte weg op. Omdat het regende had hij geen grip en spinde zijn banden als een gek. Best wel eng! Hij parkeerde de auto en we moesten een stukje lopen, in de regen. Over een klein modderig bospaadje. Ik had alleen slippers aan en was al uitgegleden. Vond het dus niet zo’n goed idee om verder te gaan. We gingen naar het volgende ding. Een groot Jezus-beeld met daarnaast een kleine versie van de Big Ben. Geen idee wat die met elkaar te maken hebben, maar het was wel leuk om te zien. Volgende punt: shoppen!! En nu wel geslaagd. Er was nu nog tijd over vanwege die waterval dus gingen we nog naar een Chinese tempel. De grootste van Noord-Sulawesi. Mooi, maar niet zo boeiend verder. Daarna zijn we maar weer naar huis gegaan.
De dag erna hebben Nikki en ik een flinke wandeling gemaakt. Er is hier in Woloan II een amfitheater dus die gingen we opzoeken. We moesten even de weg vragen en daarna liep er een hele horde kleine kinderen met ons mee. Ze wezen ons goed de weg en wilde natuurlijk heel de tijd op de foto. Het amfitheater was wel mooi, maar het uitzicht was nog mooier. Daar kan ik maar niet aan wennen. Hoe mooi het hier is!
We moesten nog boodschappen doen dus besloten te voet naar Tomohon te lopen. Heerlijke wandeling van een uur, maar daar aangekomen merkte we dat alles nog dicht was. Ook de eettentjes. Maar we hadden wel echt honger. Gelukkig was de KFC wel open, dus een lekker kippetje gegeten. Er reden helaas geen busjes terug en de taxi vroeg echt te veel. Dan maar met de ojek: motortaxi. Die heeft ons weer veilig thuis afgezet.
En dan denk ik dat ik wel weer genoeg heb getypt nu. De komende weken zitten weer heel vol: een doop, dagje strand met de kinderen van Sayap Kasih, een weekendje naar de Tangkoko Jungle en afscheid nemen, want over minder dan 2 weken zijn we hier al weg en gaan we vakantie houden in Makassar en Bali!
Sampai Jumpa!
Na het Bunaken weekend zijn we weer verder gegaan met de hydrotherapie. Of in ieder geval met het overdragen ervan. We hebben tegen Alfreds gezegd dat hij de therapie mag doen. Hij schrok er wel van en durfde eigenlijk niet. Maar na wat aandringen heeft hij het toch gedaan. Nikki en ik hebben alleen geholpen met het vasthouden van de hoofdjes van de kinderen.
Een week later hebben we het Alfreds samen met de tantes laten doen. Wij waren er nog wel bij voor feedback, maar hebben het helemaal aan hem overgelaten. De tantes vonden het heel leuk om te helpen en waren heel enthousiast. Ze stelde veel geïnteresseerde vragen over de therapie.
Weer een week later zijn we niet naar Sayap Kasih gegaan. We hebben Alfreds de opdracht gegeven om zelf alles te plannen en te regelen en dan zouden we het na die week komen evalueren.
Hij heeft samen met de tantes de therapie gedaan en vond het heel leuk. Dat is natuurlijk een goed teken, want dan heeft het meer kans van slagen als wij weer naar huis zijn!! :)
Verder met Akfis.
We hebben dat voor een groot deel afgesloten. Een presentatie gegeven aan de docenten met adviezen die uit de vergelijking met Avans zijn gekomen. Het was maar de vraag of iedereen het begreep want het Engels hier is echt slecht. Een aantal docenten kunnen het wel dus zij vertaalden regelmatig. Alle docenten waren heel enthousiast en begonnen gelijk te discussiëren over wat ze mogelijk zouden kunnen gaan doen om de kwaliteit van de academie te vergroten.
De studenten dragen hier allemaal uniform en tijdens de praktijklessen hebben ze een heel leuk shirt van de academie. We hadden gevraagd of we die konden kopen als souvenir voor onszelf. Maar als dank voor onze werkzaamheden hebben we allemaal een shirt gekregen. Echt heel leuk! En daarna moest iedereen natuurlijk met ons op de foto.
Verder zijn we nog heel hard aan het werk aan de verslagen die van beide projecten geschreven moeten worden. Het is zo jammer dat daar zo veel tijd in gaat zitten. Ik zou mijn tijd hier liever aan andere dingen besteden.
De stroom valt echter bijna elke dag uit. En dan is er ook geen internet. Dus kunnen we niet zo veel meer. In de ochtend schijnt de zon nog, maar in de middagen regent het elke dag :/ Dus in het zonnetje zitten zit er ook niet echt in helaas. Hopelijk is dat over twee weken in Bali anders!
Dat was ook nog even balen. Nikki en ik gaan 30 mei nog naar Zuid-Sulawesi en zouden dan 3 juni vanuit daar naar Bali gaan. Papa, mama en Pieter zouden dat precies net zo laat landen als wij: om 15.00. Tot wij een mail kregen dat de vlucht was verzet naar 22.00 en dus pas om 23.40 landen. Flink balen, maar zat helaas niets op. Toen kregen we van de week weer een mail: de vlucht was geannuleerd. Nog erger! Nu maar met een andere maatschappij geboekt en landen we een uur later dan de rest. Gelukkig!
4 mei werden we uitgenodigd voor een dag ‘refreshing and recreation’ met de studenten op kosten van Akfis. Lekker een dagje relaxen dachten wij. Tot we vlak voor vertrek de uitnodiging van die dag zagen die pa Leo had gekregen: ibadah. Dus een gebidsdienst. Jeej… Het was wel echt op een hele mooie plek, met een schitterend uitzicht. Voor de dienst lekker op het gras gelegen en iedereen wilde natuurlijk met ons op de foto. De dienst was echt saai en ik begreep er natuurlijk niets van.
Verder ben ik een keer heel boos geworden op Michel. De kleine van hier. Er zijn hier twee puppies. Een is er al even en de andere is nieuw. De nieuwe (Kokkie) is echt nog heel klein. De deur stond open en als je naar binnen wilt moet je een klein opstapje nemen. Kokkie stond met zijn voorpootjes op het opstapje en had net één van zijn achterpootjes opgetrokken toen die kleine de deur keihard dichtgooide. En wat een geniepige kop die ze erbij trok! Het geluid dat dat beestje maakte: zo zielig! Hij liep gelijk mank en ik heb dat kind flink uitgescholden. Ze begreep er gelukkig niets van maar ze merkte wel dat ik boos was. De omgang met beesten is zo anders hier. Als een van die honden niet luistert of naar binnen komt krijgt ie klappen met een zwarte pieten roe die ze hebben gemaakt. Honden in Nederland moeten maar geluk hebben dat ze daar geboren worden!
We zijn veel op en neer naar Manado gegaan de afgelopen weken. 10 mei om Whitney uit te zwaaien die naar Jakarta gaan, 11 mei om te shoppen, 12 mei om ons paspoort in te leveren, 16 mei om foto’s en vingerafdrukken te geven, 17 mei voor sightseeing en we moeten 21 mei weer om ons paspoort op te halen. Manado ligt niet om de hoek: het is ruim een uur rijden, dus de dagen waren gelijk half weg.
Het shoppen was niet echt geslaagd.
Het paspoort inleveren wel. Ja, die heb ik nu niet meer. In moeten leveren om het visum te verlengen. Die verloopt 21 mei. En dat kan niet anders dan je paspoort inleveren. Maar maken jullie je allemaal maar geen zorgen. Het komt goed! :p
16 mei dus foto’s laten maken. Ze lieten weten dat dat moest om het visum te verlengen. Ipv dat gelijk die eerste keer te doen. En we moesten vingerafdrukken geven. Ik kan hier dus niet meer de crimineel gaan uithangen helaas.
We kregen gisteren een telefoontje dat we hem 21 mei weer op kunnen halen.
Het sightseeing was een leuk dagje. De taxichauffeur die ons na het shoppen thuis had gebracht (Joe) kwam ons ophalen om ons de stad te laten zien. Hij had een hele planning opgeschreven in een schriftje. Wat een voorbereiding! We reden een andere weg naar Manado toe. Langs het strand. Na 5 minuten reed hij al bijna tegen een andere auto aan… Fijn. De eerste stop was bij de traditionele markt van Tanawanko. Vergelijkbaar met die van Tomohon, waar al die beestjes liggen. Maar Tanawanko ligt aan de zee dus daar is een groter visgedeelte. Daarna gaan we kijken bij een steengraf en pakt hij zijn voorbereiding erbij. Hij verteld van alles over dat graf en over Juliana en Beatrix die ook eens bij soortgelijke graven zijn geweest. De volgende stop is het strand. Ik hoop dat het strand in Bali mooier is, want hier is het vooral steen. Na een ijsje rijden we door om ergens te gaan eten. Ondertussen begint het te regenen. Na het eten wilde hij ons een waterval laten zien. We moesten eerst een hele steile slechte weg op. Omdat het regende had hij geen grip en spinde zijn banden als een gek. Best wel eng! Hij parkeerde de auto en we moesten een stukje lopen, in de regen. Over een klein modderig bospaadje. Ik had alleen slippers aan en was al uitgegleden. Vond het dus niet zo’n goed idee om verder te gaan. We gingen naar het volgende ding. Een groot Jezus-beeld met daarnaast een kleine versie van de Big Ben. Geen idee wat die met elkaar te maken hebben, maar het was wel leuk om te zien. Volgende punt: shoppen!! En nu wel geslaagd. Er was nu nog tijd over vanwege die waterval dus gingen we nog naar een Chinese tempel. De grootste van Noord-Sulawesi. Mooi, maar niet zo boeiend verder. Daarna zijn we maar weer naar huis gegaan.
De dag erna hebben Nikki en ik een flinke wandeling gemaakt. Er is hier in Woloan II een amfitheater dus die gingen we opzoeken. We moesten even de weg vragen en daarna liep er een hele horde kleine kinderen met ons mee. Ze wezen ons goed de weg en wilde natuurlijk heel de tijd op de foto. Het amfitheater was wel mooi, maar het uitzicht was nog mooier. Daar kan ik maar niet aan wennen. Hoe mooi het hier is!
We moesten nog boodschappen doen dus besloten te voet naar Tomohon te lopen. Heerlijke wandeling van een uur, maar daar aangekomen merkte we dat alles nog dicht was. Ook de eettentjes. Maar we hadden wel echt honger. Gelukkig was de KFC wel open, dus een lekker kippetje gegeten. Er reden helaas geen busjes terug en de taxi vroeg echt te veel. Dan maar met de ojek: motortaxi. Die heeft ons weer veilig thuis afgezet.
En dan denk ik dat ik wel weer genoeg heb getypt nu. De komende weken zitten weer heel vol: een doop, dagje strand met de kinderen van Sayap Kasih, een weekendje naar de Tangkoko Jungle en afscheid nemen, want over minder dan 2 weken zijn we hier al weg en gaan we vakantie houden in Makassar en Bali!
Sampai Jumpa!
-
19 Mei 2014 - 14:54
Adrie:
Hallo Evy.
het blijft leuk hoor om je te volgen. Wat jullie meemaken en ook goed werk verrichten knap hoor, nog n hele fijne tijd daar.
en voor straks met , Pieter en pa en ma n hele fijne vakantie..
groetjes uit de polder... -
19 Mei 2014 - 20:31
Mary Ong:
Hoi Evy,
Weer met plezier je blog gelezen! Dat was weer heel wat....
Ik hoop echt dat ze de hydrotherapie doorzetten, want volgens mij is dat hartstikke lekker voor die kindjes! Nog lekker even genieten daar en alles goed in je opnemen, want het is nog maar voor even!! Ik blijf jullie natuurlijk ook volgen en zie de foto 's op Fb. Hartstikke leuk!
Nou, succes met het werk verder en nog veel plezier!
Tot lees 's of horens!
Groetjes en knuffeltje van de Ongetjes -
19 Mei 2014 - 22:55
Marian Mathijssen:
Hoi Evy,
Wat heb je het toch allemaal druk!
Ik miste je verslag al de laatste weken. Zaterdag waren we bij ome Karel en hebben we je pa en ma gezien, zij vertelden dat je het druk hebt met alles afsluiten en op papier zetten.
Nog even en dan kun je echt vakantie gaan vieren, geniet nog maar van alles want voor je het weet ben je weer in Ettenleur en is alles weer gewoon. ( ook wel lekkker misschien?)
Met groetjes, tanta Marian en ook van Ome Johan natuurlijk!
-
21 Mei 2014 - 22:04
Wil :
Hallo Evy
Leuk om alles weer te lezen.Het is een hele ervaring wat je daar allemaal ziet en meemaakt.
En wat gaat het toch snel.
Onze vakantie is ook alweer voorbij was ook heel mooi en zonnig en veel gezien in Kroatié
Jullie gaan ook zo vakantie houden in een mooi land geniet ervan met Pieter en je pa en ma.
groetjes fam. Lips
-
21 Mei 2014 - 22:10
Tante Ria En Ome Piet:
Zo weer ff bij gelezen, en het zit er weer bijna op, je zult vast blij zijn dat je Pieter en pa en ma weer ziet, geniet nu nog maar lekker van het goede werk wat je daar doet, het zal weer raar zijn om straks weer aan het oude ritme te wennen. We wensen je nog een paar mooie en gezellige weken, samen met je ouders en pieter, dikke knuffel van de nederbelgen xxx -
21 Mei 2014 - 22:32
Lieke En Marin:
Hoi evy,
Wat een belevenissen weer! Je maakt wel spannende dingen mee, behalve dan die dienst haha.
Veel succes en veel plezier nog voor de kommende weken.
Xx -
22 Mei 2014 - 15:37
Corry En Jos W:
Hoi Eef,
Lang geleden, maar je hebt het wel heel drukjes gehad lees ik,
Je verhaal is weer om van te smullen, Gaaf dat je al die ervaringen opdoet, een goede levensles!!
Nog een paar weekjes, en dan zie je Pieter, Pa en ma weer. lekker wat uitrusten op Balie. Heb je dik verdient. Als je weer in Etten Leur bent, onze belofte geld nog hoor! Lekker Spare ribs eten, Zorg wel dat jullie smullen hiervan. Hele fijne vakantie en geniet ervan.
Groetjes en een stevige pakkerd van ons.
Corry en Jos, die 2 uit de Trompetlaan. XXXXX
-
22 Mei 2014 - 15:37
Corry En Jos W:
Hoi Eef,
Lang geleden, maar je hebt het wel heel drukjes gehad lees ik,
Je verhaal is weer om van te smullen, Gaaf dat je al die ervaringen opdoet, een goede levensles!!
Nog een paar weekjes, en dan zie je Pieter, Pa en ma weer. lekker wat uitrusten op Balie. Heb je dik verdient. Als je weer in Etten Leur bent, onze belofte geld nog hoor! Lekker Spare ribs eten, Zorg wel dat jullie smullen hiervan. Hele fijne vakantie en geniet ervan.
Groetjes en een stevige pakkerd van ons.
Corry en Jos, die 2 uit de Trompetlaan. XXXXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
