Verjaardag en Weekend!

Selamat Malam!

Weer een veelbewogen week achter de rug! Donderdag was het natuurlijk mijn verjaardag. Het was de nacht van te voren feest bij de overburen en om 0:00 werd happy birthday gezongen. Voor mij?? :) In de ochtend ging ik douchen, en toen ik eruit kwam was mijn bed versierd met ballonnen en stond er een lekker ontbijtje op bed klaar. Nikki en Whitney hebben heel mooi voor mij gezongen en er staat thuis een cadeautje voor me klaar. Ik ben benieuwd! Nikki en Whitney gingen naar beneden om te eten en de kleine Micha vroeg wie er jarig was. Ze had ze horen zingen. Ze riep mij en kwam gelijk naar boven gerend om me te feliciteren. Maar ze had meer oog voor de ballonnen op bed. Toen ik beneden kwam werd er goedemorgen gezegd en meer niet. Terwijl ze wisten dat ik jarig was. Die kleine van 3,5 is dus gewoon de sociaalste van de hele familie daar. Gelukkig waren ze bij Sayap Kasih een stuk vrolijker. Alle tantes kwamen me een hand geven en ik moest met alle kinderen op de foto. En met broeder Marcus, want die was ook jarig. Hij woont bij broeder Han, waar we ’s avonds waren uitgenodigd om te komen ‘feesten’. In de middag hebben we heerlijk niets gedaan en voor het eerst echt in het zonnetje gezeten met een lekker boekje erbij. In de avond gingen we dus naar broeder Han, want er was een gebedsdienst voor broeder Marcus en voor mij. Ze wonen daar met allemaal broeders en er is een klein kamertje ingericht als gebedsruimte. De broeders zelf zaten op krukjes van zo’n 20 cm hoog, maar voor ons hadden ze gelukkig stoelen weggezet. Na het gebed gingen we eten. Broeder Martin (die de gebedsdienst had gedaan) deed een welkomstwoordje en gaf het woord aan broeder Marcus. En ik dacht natuurlijk: shit, straks moet ik ook wat zeggen. En ja hoor, broeder Martin begon Engels te praten en vroeg mij naar mijn ervaringen van die dag. Ik heb dus maar een kleine speech gegeven. Daarna werd er gezongen. In Nederland is het normaal dat iedereen langst de jarige gaat om te feliciteren, maar hier gaat de jarige dus iedereen langst. Ik mocht dus samen met broeder Marcus een rondje lopen. Het was een leuke verjaardag, maar met veel dubbele gevoelens!

Vrijdag gingen we een les volgen op Akfis bij het zesde semester. Dat was de enige groep die wij nog niet allemaal hadden ontmoet. Whitney wilde op de motor gaan, dus Nikki en ik gingen samen met de micro. Vaak vertaalde Whitney en leidde zij ons overal heen, dus het was wel goed voor ons om een samen te gaan. We waren al een paar keer gegaan, dus wisten waar we over moesten stappen. Nou dat ging goed! De eerste bus reed niet langst het punt waar we uit moesten stappen. We moesten nog een stuk lopen voor we daar waren. We vroegen aan een paar buschauffeurs welke bus we moesten pakken om naar de academie te gaan. Geen van hen wilden ons wegbrengen omdat de weg naar boven naar Akfis heel slecht is. Ik zei: dibawa. Wat beneden betekent. En Nikki zei: kaki (voeten) en maakte een mooi gebaar met haar handen van omhoog lopen. Ze begrepen het gelukkig wel en toen mochten we instappen. Beneden bij Akfis aangekomen stapte ik uit en wilde ik de deur dichtgooien. Hij viel echter niet in het slot. Toen ik het nog een keer wilde proberen hield de chauffeur mij al tegen. Hij zou het zelf wel doen. Hij kreeg hem alleen ook niet meer dicht. Oeps! Deur gemold. We hebben even gekeken of het hem lukte, maar moesten toen toch echt naar boven lopen om de les te halen. Ik verontschuldigde me en met veel boze blikken in mijn rug van de medepassagiers liepen we weg.
Van de les zelf snapte ik natuurlijk niet veel. Hij werd helemaal in het Indonesisch gegeven. Sommige colleges in Nederland zijn slaapverwekkend, maar dit is al helemaal vervelend. Gelukkig is er internet in het gebouw, dus konden we onszelf wel vermaken.

Zaterdag hebben we lekker helemaal niets gedaan. Oom Bennie (de buschauffeur waarmee we ook naar de mistige Mahawu gingen) zou ons morgen op komen halen om van alles te laten zien, dus vandaag konden we dat al niet gaan doen. We hadden de dag ervoor bananen gekocht, dus besloten pisang goreng te gaan maken. Oooooh echt heerlijk!! Het was heel goed gelukt. ’s Avonds kwam Eristo langs (een van de studenten). Hij gaat met ons mee naar Bunaken, dus we wilden een hotelletje gaan boeken. En dat is gelukt. 26 en 27 april gaan we kingsday op Bunaken vieren! Een duikparadijs 20 minuten varen van Manado, waar ze van heel de wereld naartoe komen. Heb er nu al zin in!! Nu Eristo er toch was, konden we wel een durian openen die we de dag ervoor hadden gekocht. Dat is een fruit van hier die stinkt als je hem opent. Gelukkig was ik strontverkouden dus rook ik er niets van. In één durian zitten meerdere pitten waar je het vruchtvlees dat er omheen zit vanaf moet eten. Ik weet niet zo goed hoe ik de smaak moet omschrijven. Het was een hele aparte maar geen vieze smaak. Ik was er nog niet helemaal weg van, maar misschien een volgende keer wel. Het was maar goed dat Eristo erbij was, want die vond het echt heerlijk.

Zondag was dus de dag dat we van alles gingen zien. Oom Bennie was mooi op tijd en hij zei wat we gingen doen: Tondanomeer, Linowmeer, een waterval in Tomohon, Boeddhistische tempel en een bukit doa (bidheuvel). Leuk dagje in het vooruitzicht dus. Op weg naar het Tondanomeer, zagen we midden in de rijstvelden een uitkijktoren. Daar wilden we natuurlijk wel op. Wat een schitterend uitzicht!! Je kon het meer al zien liggen in de verte. Er was een meisje met ons mee naar boven gelopen aan wie we vroegen of ze een foto van ons wilde maken. Maar volgens mij had ze nog nooit een camera vastgehad, want ze kon niet echt richten.
Het Tondanomeer is het grootste meer van Sulawesi. We zijn er volgens mij half omheen gereden en regelmatig gestopt om van de uitzichten te genieten. We reden langst restaurantjes op het water, waar de vissen in netten nog zwommen. Verser kan volgens mij niet!
Oom Bennie vroeg of we al eens op een andere bukit dua waren geweest. Niet dus. Dus we gingen naar nog een andere. Op weg daarnaar toe zagen we hem al: een kruis bovenop een berg. Bij aankomst zagen we wat een klim ons te wachten stond. Eerst dus maar even eten en er dan tegenaan. We begonnen met een trap. Toen kwam er een brug waar heel groot ‘Danger’ op stond. Echt zo’n brug die in films altijd neerstort. Na de brug was er een junglepadje dat ons verder naar boven leidde. We liepen langst verschillende zwavelbronnen ofzo. Je zag de rook daar vanaf komen en het stonk heel erg. Was wel heel mooi om te zien. De klim naar het kruis was ontzettend zwaar, maar echt de moeite waard! Niet voor het kruis, want dat zag er niet uit, maar voor het uitzicht. Echt geweldig! Boven waren veel Indo’s die met ons op de foto wilde. Daar hadden we nu echt geen zin in met ons bezweette hoofden. Dus dan maar stiekem foto’s van ons maken. Lekker asociaal! De weg naar beneden ging gelukkig wat makkelijker.
Onze volgende stop was het Linowmeer. Vergeleken met het Tondanomeer echt heel klein, maar wel veel mooier. Felgroen water in verschillende kleuren. Ook hier was veel zwavel te vinden. We konden niet helemaal beneden tot het water komen, maar volgens oom Bennie zie je het water daar borrelen van die zwavel.
Het was al laat en oom Bennie had nog een feestje. Dus de waterval, Boeddhistische tempel en andere bidheuvel gaan we een andere keer bekijken. We werden uitgenodigd om mee te gaan naar het feestje. We zijn nu als dochters voor hem zei hij. Op het feestje kregen we eten. Er werd hond geserveerd. Blegh. Ik nam wel gewoon wat rijst met kip. We zaten buiten te eten en overal liepen honden rond. En dikke. Het eten wordt hier dus gewoon zo vetgemest. Echt sneu! We kwamen aan en gingen gelijk eten en na het eten bracht oom Bennie ons gelijk weer terug naar huis. Zo gaat dat hier dus: na het eten gelijk weg.
Blij dat we thuis waren, want het was een lange en vermoeiende dag. Op tijd lekker het nestje in.

Vanmorgen was het best pijnlijk om het bed uit te komen na zo’n leuke zondag. Maar het moest. Nikki en ik gingen naar Sayap Kasih. Op de weg er naartoe dacht ik te zien dat er een puppy werd aangereden. Ik twijfelde eerst omdat hij nog veel aan het spartelen was terwijl hij op de grond lag. Maar toen we dichterbij kwamen zagen we een flinke plas bloed die steeds groter werd. Toen we voorbij waren en ik nog een keer omkeek lag hij stil met een van zijn pootjes omhoog :( Echt heel sneu om te zien!

Op Sayap Kasih aangekomen bleek het dat Alfreds ziek was. Het plan was om samen met hem nog wat 0-metingen te doen, maar dat liep nu dus in de soep. We werden gelijk weer naar huis gestuurd door de zuster.
Vanavond zijn we gaan eten bij een restaurantje en toen we op de kaart keken kon mijn geluk niet meer op: Wijn!! Had ik hier nog nergens gezien. En hij smaakte heerlijk. Dus ik weet waar ik vaker ga eten!

Zo. Jullie zijn weer bij :p
Na deze drukke dagen tijd voor nog meer drukke dagen bij Sayap Kasih en volgende week natuurlijk Pasen, dat hier grootst wordt gevierd. Dus ik ben benieuwd en hou jullie op de hoogte :p
Xx