Wat een indrukken!!
27 Maart 2014 | Indonesië, Woloan Dua
Zo. Tijd voor een nieuw reisverslag! Alweer een week hier. De tijd gaat snel! En we hebben al zo veel gedaan in die korte tijd!
Afgelopen maandag zijn we eerst naar de politie gegaan. We moesten ons daar melden omdat we zo lang hier gaan verblijven. We kwamen daar aan en het personeel wilde gelijk met ons op de foto. Dat is zo bijzonder!
We zouden hierna eigenlijk naar Sayap Kasih gaan. Dat is het tehuis voor beperkte kinderen waar we stage gaan lopen. Maar de zuster was met de kinderen een dagje weg, dus dat had niet zo veel zin. Daarom had broeder Han ons afgezet op Akfis: Akademi fisioterapi (ja, zo schrijf je dat dus in Bahasa Indonesia (Indonesisch)). De opleiding fysiotherapie duurt hier 3 jaar en op heel deze school zitten 71 studenten. Elk jaar heeft dus 1 klas. We kregen een rondleiding van Rolly Londok: de directeur van de school. Hij heeft ons aan een paar leraren voorgesteld. Hierna moesten we eigenlijk wachten op Filly, een andere docent, omdat we met haar zouden bespreken wat we hier gingen doen. Zij was alleen nog les aan het geven, dus mochten we bij de les aanschuiven. De studenten werden hier heel ‘malu’ (verlegen) van. Dat is dus echt een Indonesisch iets: verlegen worden van ‘bule’ (blanken). Na deze les hebben we dus even gesproken met Ibu Filly. Het liefst wilde ze dat wij het curriculum vanuit Nederland precies zouden overbrengen naar Akfis. Ze willen alles voorgekauwd hebben, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Wij gaan de opleiding in kaart brengen en vergelijken met de Nederlandse opleiding, zodat studenten die na ons hier zullen komen daar projecten in kunnen vinden.
De dag erna zijn we dan toch naar Sayap Kasih gegaan. Broeder Han heeft ons afgezet en is met Whitney naar Tomohon gegaan om haar visum te verlengen. Whitney heeft de eerdere dagen voor tolk gespeeld, omdat de Indonesiërs amper Engels kunnen spreken/verstaan. Het was nu dus wat moeilijker om te communiceren. Maar wow, ik stond echt te kijken van het huis! We kregen eerst een rondleiding, waarbij we gelijk de ‘douche’ in werden geduwd. Er stonden twee metalen soort van bedden waar twee kinderen op lagen. Met 4 of 5 begeleiders stonden ze er omheen om de kinderen te wassen. En dat gebeurde alles behalve zachtaardig.
Na de rondleiding een gesprek geprobeerd te voeren met de hoofdzuster en een broeder. Dit was vanwege de taalbarrière best lastig. We hebben proberen uit te leggen dat we een project moeten opstarten, maar we nog niet weten wat we gaan doen en dat we daarom eerst rond willen kijken. Het rondkijken begrepen ze, maar verder niet echt.
We werden aan alle kindjes voorgesteld en konden daarna wat rondkijken. Ik keek echt mijn ogen uit. Het was speeltijd. Maar dat was niet voor de kindjes, maar voor de begeleiders. Ze waren constant met elkaar aan het dansen en hadden nauwelijks oog voor de kinderen. Die stonden maar in een kringetje met de rolstoelen om hun heen. Hierna gingen ze volleyballen. Ja, de begeleiders dus. En het maakte geen moer uit of de bal tegen de kindjes aankwam of niet. Ze sloegen gewoon zo hard mogelijk. De meeste kinderen konden er wel om lachen, maar toch zag het er gevaarlijk uit. Nadat de kinderen wat eten (een fijngestampt koekje vermengd met wat appelsap) en wat drinken kregen gingen we weer weg. Even bekomen van alle indrukken!
We gaan nu elke ochtend naar Sayap Kasih, want hier gaan we ons project opstarten. We hadden al wel een idee: meer interactie tussen begeleider en kind. Maar hier was Whitney ook al mee bezig. Dus we moeten nog iets anders gaan bedenken.
Gisteren zijn we in de middag naar Akfis gegaan. We wilde eens een keer met de bendi gaan; paard en wagen. Ze bestuurders gaven echter aan dat het eigenlijk te ver weg was, maar dat ze het voor 50.000 rupiah (€3,00) wel wilde doen. Dus toch maar gedaan. Halverwege hadden we er toch wel spijt van. Het was constant berg op en het paard kreeg constant zweepslagen en klappen met de stok. Heel zielig eigenlijk.
Qua prijs: ja alles is zo goedkoop. Voor 30.000 rp (nog geen €2,00) kan je met 3 personen uit eten. En voor 10.000 rp (€0,60) koop je slippers! Heerlijk om miljonair te zijn! Maar volgens mij worden we soms ook wel afgezet omdat we bule zijn. En dan denken we: ach die ene euro.
Vanmorgen ook lekker fanatiek bezig geweest. Om 4:45 ging de wekker, want we hadden met Eric afgesproken om om 5:00 te gaan hardlopen. Dit is de enige tijd dat dat kan, omdat het anders veel te warm is. Voor mij helaas geen succes, met mijn conditie van 0,0 haha. Maar het was wel een hele mooie wandeling uiteindelijk. Toen we naar buiten liepen was het nog pikkedonker, maar na nog geen half uur was het helemaal licht. Dus konden we lekker van het uitzicht van de rijstvelden genieten!
Later in de ochtend liepen we vanuit Sayap Kasih terug naar pa Leo. Wow. Nu weet ik hoe een beroemdheid zich moet voelen. We liepen voorbij een basisschool waar het net speelkwartier was. En zoals in mijn vorige verslag: ze zijn hier zo wereldvreemd dat ze nog nooit een blanke hebben gezien. Die jonge kinderen nemen geen blad voor hun mond. Zodra één van hen ons ziet en ‘Bule!’ roept staat het hele speelplein op zijn kop. Ze rennen allemaal naar het hek en roepen constant bule, bule, bule. En niet zacht! Wat een geschreeuw. Ze zwaaide allemaal en wilde allemaal een handje geven. Gelukkig zat er een hek tussen, anders hadden ze ons zo omver gerend. Ik denk dat dit niet zomaar zal wennen. Bule is trouwens geen scheldwoord, maar roepen ze gewoon omdat ze het zo leuk vinden om ons te zien.
Vanmiddag hebben we ook bedacht wat we kunnen gaan doen voor project. We willen iets met hydrotherapie gaan doen: watertherapie. Daar gaan we morgen hopelijk met broeder Han over praten en dan zullen jullie de volgende keer meer hierover horen!
Sampai Jumpa! (Tot ziens!)
Afgelopen maandag zijn we eerst naar de politie gegaan. We moesten ons daar melden omdat we zo lang hier gaan verblijven. We kwamen daar aan en het personeel wilde gelijk met ons op de foto. Dat is zo bijzonder!
We zouden hierna eigenlijk naar Sayap Kasih gaan. Dat is het tehuis voor beperkte kinderen waar we stage gaan lopen. Maar de zuster was met de kinderen een dagje weg, dus dat had niet zo veel zin. Daarom had broeder Han ons afgezet op Akfis: Akademi fisioterapi (ja, zo schrijf je dat dus in Bahasa Indonesia (Indonesisch)). De opleiding fysiotherapie duurt hier 3 jaar en op heel deze school zitten 71 studenten. Elk jaar heeft dus 1 klas. We kregen een rondleiding van Rolly Londok: de directeur van de school. Hij heeft ons aan een paar leraren voorgesteld. Hierna moesten we eigenlijk wachten op Filly, een andere docent, omdat we met haar zouden bespreken wat we hier gingen doen. Zij was alleen nog les aan het geven, dus mochten we bij de les aanschuiven. De studenten werden hier heel ‘malu’ (verlegen) van. Dat is dus echt een Indonesisch iets: verlegen worden van ‘bule’ (blanken). Na deze les hebben we dus even gesproken met Ibu Filly. Het liefst wilde ze dat wij het curriculum vanuit Nederland precies zouden overbrengen naar Akfis. Ze willen alles voorgekauwd hebben, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Wij gaan de opleiding in kaart brengen en vergelijken met de Nederlandse opleiding, zodat studenten die na ons hier zullen komen daar projecten in kunnen vinden.
De dag erna zijn we dan toch naar Sayap Kasih gegaan. Broeder Han heeft ons afgezet en is met Whitney naar Tomohon gegaan om haar visum te verlengen. Whitney heeft de eerdere dagen voor tolk gespeeld, omdat de Indonesiërs amper Engels kunnen spreken/verstaan. Het was nu dus wat moeilijker om te communiceren. Maar wow, ik stond echt te kijken van het huis! We kregen eerst een rondleiding, waarbij we gelijk de ‘douche’ in werden geduwd. Er stonden twee metalen soort van bedden waar twee kinderen op lagen. Met 4 of 5 begeleiders stonden ze er omheen om de kinderen te wassen. En dat gebeurde alles behalve zachtaardig.
Na de rondleiding een gesprek geprobeerd te voeren met de hoofdzuster en een broeder. Dit was vanwege de taalbarrière best lastig. We hebben proberen uit te leggen dat we een project moeten opstarten, maar we nog niet weten wat we gaan doen en dat we daarom eerst rond willen kijken. Het rondkijken begrepen ze, maar verder niet echt.
We werden aan alle kindjes voorgesteld en konden daarna wat rondkijken. Ik keek echt mijn ogen uit. Het was speeltijd. Maar dat was niet voor de kindjes, maar voor de begeleiders. Ze waren constant met elkaar aan het dansen en hadden nauwelijks oog voor de kinderen. Die stonden maar in een kringetje met de rolstoelen om hun heen. Hierna gingen ze volleyballen. Ja, de begeleiders dus. En het maakte geen moer uit of de bal tegen de kindjes aankwam of niet. Ze sloegen gewoon zo hard mogelijk. De meeste kinderen konden er wel om lachen, maar toch zag het er gevaarlijk uit. Nadat de kinderen wat eten (een fijngestampt koekje vermengd met wat appelsap) en wat drinken kregen gingen we weer weg. Even bekomen van alle indrukken!
We gaan nu elke ochtend naar Sayap Kasih, want hier gaan we ons project opstarten. We hadden al wel een idee: meer interactie tussen begeleider en kind. Maar hier was Whitney ook al mee bezig. Dus we moeten nog iets anders gaan bedenken.
Gisteren zijn we in de middag naar Akfis gegaan. We wilde eens een keer met de bendi gaan; paard en wagen. Ze bestuurders gaven echter aan dat het eigenlijk te ver weg was, maar dat ze het voor 50.000 rupiah (€3,00) wel wilde doen. Dus toch maar gedaan. Halverwege hadden we er toch wel spijt van. Het was constant berg op en het paard kreeg constant zweepslagen en klappen met de stok. Heel zielig eigenlijk.
Qua prijs: ja alles is zo goedkoop. Voor 30.000 rp (nog geen €2,00) kan je met 3 personen uit eten. En voor 10.000 rp (€0,60) koop je slippers! Heerlijk om miljonair te zijn! Maar volgens mij worden we soms ook wel afgezet omdat we bule zijn. En dan denken we: ach die ene euro.
Vanmorgen ook lekker fanatiek bezig geweest. Om 4:45 ging de wekker, want we hadden met Eric afgesproken om om 5:00 te gaan hardlopen. Dit is de enige tijd dat dat kan, omdat het anders veel te warm is. Voor mij helaas geen succes, met mijn conditie van 0,0 haha. Maar het was wel een hele mooie wandeling uiteindelijk. Toen we naar buiten liepen was het nog pikkedonker, maar na nog geen half uur was het helemaal licht. Dus konden we lekker van het uitzicht van de rijstvelden genieten!
Later in de ochtend liepen we vanuit Sayap Kasih terug naar pa Leo. Wow. Nu weet ik hoe een beroemdheid zich moet voelen. We liepen voorbij een basisschool waar het net speelkwartier was. En zoals in mijn vorige verslag: ze zijn hier zo wereldvreemd dat ze nog nooit een blanke hebben gezien. Die jonge kinderen nemen geen blad voor hun mond. Zodra één van hen ons ziet en ‘Bule!’ roept staat het hele speelplein op zijn kop. Ze rennen allemaal naar het hek en roepen constant bule, bule, bule. En niet zacht! Wat een geschreeuw. Ze zwaaide allemaal en wilde allemaal een handje geven. Gelukkig zat er een hek tussen, anders hadden ze ons zo omver gerend. Ik denk dat dit niet zomaar zal wennen. Bule is trouwens geen scheldwoord, maar roepen ze gewoon omdat ze het zo leuk vinden om ons te zien.
Vanmiddag hebben we ook bedacht wat we kunnen gaan doen voor project. We willen iets met hydrotherapie gaan doen: watertherapie. Daar gaan we morgen hopelijk met broeder Han over praten en dan zullen jullie de volgende keer meer hierover horen!
Sampai Jumpa! (Tot ziens!)
-
27 Maart 2014 - 13:58
Janine:
Hey evi,
Leuk om te lezen. Heel veel plezier daar en heel veel succes met jullie project.
Groetjes janine -
27 Maart 2014 - 14:08
Anita Hoffmans :
Hoi evy, wat kan jij leuk schrijven!!! En wat een indrukken phoephoe -
27 Maart 2014 - 14:45
Pim & Adrie...en Ook Van Donkey.:
Leuk om je te volgen , kun je alles nog wel opslaan...... zooooveeeel nieuwe dingen
maar ik weet zeker dat het jullie goed zal gaan.geniet erook van.
SUCCES......tot de volgende keer.... -
27 Maart 2014 - 15:52
Jos En Corry Willekes:
Hoi Eefje
Gossie wat een indrukken, het gaat daar wel heel anders aan toe dan bij ons. Wij hopen dat je er een beetje mee kunt omgaan.
Wat leuk eigenlijk om jullie indrukken te lezen. het leest als een spannend boek.
Nu nog de taal, straks als jullie weer in dat dorpje (Etten-Leur) in Nederland zijn kun je misschien ons dat taaltje leren, lijkt ons leuk als we daar ooit eens naar toe reizen. Wij wensen jullie heeeel veeeel succes en tot de volgende blog.
Jos en Corry -
27 Maart 2014 - 17:05
Tante Ria En Oom Dick:
Waaaauw mooie foto's, leuk om zo te zien wat je gedaan en gezien hebt van de week.
Succes met het opstarten van jullie project!
xxx van ons -
27 Maart 2014 - 17:24
Je Vadertje:
Hoi Evy,
Je kunt gerust zeggen wat een indrukken. wat jij al in 1 week meemaakt en al met een paard en wagen gereden:) dat zal in Etten-Leur niet gebeuren. leuk project waar jullie aan dachten om die op te starten. Ik hoop dat broeder Han hier ook positief tegenover staat. En wat je conditie betreft, die zal, als wij komen, wel op peil zijn. Toch??? Nog veel plezier en tot skyps.
Groetjes XXX
je vader -
27 Maart 2014 - 18:03
Naan:
Pffff jeetje!! Dat is wel anders dan in Nederland als ik het zo hoor! Goed dat jullie bezig zijn met de interactie tussen kind en leidster want dat is (vind ik) het belangrijkste dat er is en moet zijn!! 1 weekje voorbij, en al hele ervaringen rijker!
Toi toi toi!
X Naan -
27 Maart 2014 - 18:12
Anny:
He Evy
het eerste wat papa zei toe in net thui kwam. "Ons eef heeft weer een verhaal geschreven". Leuk om dit te lezen en wat een bijzondere ervaring met de kinderen. Zo zie je maar dat er bij iedere cultuur anders om gegaan wordt en dat je dat verrassend vind wat er met de kinderen gebeurt. je had het via de skype al uitgebreid verteld.
Het lijkt er wel op dat jullie het naar jullie zin hebben he. Maar zoals ik kan lezen kun je nu wel werken aan je conditie, Hihi.
Groetjes en have fun daar met z`n allen
Groetjes Mama -
27 Maart 2014 - 20:58
Tante Adje En Oom Jac:
Hallo Evy,
Leuk om je verslag weer te lezen en ook wat voor ervaringen je daar allemaal al opgedaan hebt in één week tijd.
Succes met je project.
groetjes -
27 Maart 2014 - 21:07
Vera:
Heeee Eef,
Wat een te gekke ervaringen maak je nu al weer mee! En wat een gave foto's heb je nu al gemaakt!
Geniet er nog lekker van, en succes met je project!
xliefs, Vera -
27 Maart 2014 - 22:02
Piet En Ria Van Den Ouweland:
Heej Eefje heel wat plannen in de pen lezen we, maak er wat van , ik wilde dat ik in je kofferke gekropen was, kon ik in levende lijve meegenieten, maak er wat van, liefs xxxoom Piet en tante Ria -
29 Maart 2014 - 21:38
Linda:
He Evy,
wat leuk om jouw verslag weer te lezen.
en wat maken jullie toch veel mee in een korte tijd!
dit neem je mee voor de rest van je leven!
en de rest wat nog komt, dit is nog maar het begin!
succes met alles!!
dat jullie wel lukken!!
xx Linda
-
01 April 2014 - 07:27
Suus (nichtje):
Hee Bule! :)
Wat leuk om te lezen! Ik wens je nog heel veel plezier daar!
Liefs, Suus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
